Oke. Mijn tirade van gister is dus tóch nog niet over. Ik kom op de manege: Jee, Desperado. Een hobbelig paard waar touwtjes omheen zitten, zodat hij zijn rug nog enigszins gebruikt, en ik die er gefrustreerd opzit omdat het mij zelf niet lukt.
Daarnaast, zat iedereen op het paard waar die vorige week op zat. Toen zat ik op Wylie, onwijs leuk paard. Maar ik moest op Desperado.
Na een half uur hobbelen, werd ik al misselijk. Enfin, dit is leuk. Even gestapt en toen ging het wel weer, maar niet echt serieus meer gedressuurd. Ik heb maar keertwendingen gedaan, en heb Desperado om zijn as laten draaien. Dat paard moet gewoon lekker Western beleerd worden!!
Vriska maakt een hoop goed. Op haar voel ik me echt heel fijn. Als we galopperen, en ik ga verlicht zitten, dan voelt het zoooo lekker, als ik die benen onder me voel. Heerlijk gevoel.
Het hele leven zit vol met lastige keuzes, beslissingen en situaties, en of ik me daaruit kan redden? Ik weet het niet. Ik doe mijn best, maar soms weet ik het écht niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten